Wij hebben een nieuw huis!!! (Jan 2025)

De hereniging van Frank en zijn moeder

Frank is als straatkind terecht gekomen bij Ronald en Travin en woont nu al langere tijd bij hen thuis. Ronald is op zoek gegaan naar zijn biologische ouders, en met succes! Afgelopen week hebben Ronald en Travin samen met Frank een reünie georganiseerd waarbij Frank zijn moeder eindelijk weer in zijn armen kon sluiten. De laatste keer dat Frank zijn moeder had gezien was inmiddels al meer dan 5 jaar geleden. Hij was weggegaan uit huis toen hij slechts 7 jaar was. Tijdens het bezoek kwam Frank er helaas achter dat de vader en de broer van Frank inmiddels waren overleden. Dit was erg verdrietig om te horen. De moeder van Frank had al die jaren gedacht dat Frank ook was overleden, wat het moment extra bijzonder maakte. Haar verloren zoon was weer teruggekomen. De opa en oma van Frank waren er ook bij en ook zijn kleine zusje. Dit was de enige familie die nog over was.

De ontmoeting was erg emotioneel, ook voor Ronald en Travin. ‘Wij zijn God erg dankbaar dat wij hieraan hebben mogen bijdragen’’

Frank is enkele dagen bij zijn familie gebleven en toen weer met Ronald en Travin meegegaan naar Kampala om zich voor te bereiden voor school. Frank zal bij hen blijven tot hij minimaal zijn opleiding heeft afgerond.

Christmasparty 2024

De christmasparty was dit jaar ook weer een groot succes. 

Frank bezoeken op school

Ronald en Travin hebben Frank bezocht op school tijdens een 'visitedag' 

‘’Ik vind het altijd heerlijk om naar school te gaan om te kijken hoe het met Frank gaat en of hij iets heeft geleerd. Zijn vooruitgang verbaast ons enorm en wij danken God voor het geweldige kind dat Frank is.

Het geeft ons grote blijdschap om hem zo met vertrouwen en durf te zien lezen. Het laat ons zien hoe belangrijk het voor hem is om te studeren.

Eerst dacht ik dat hij het studeren had opgegeven, maar de liefde en ijver die hij daarna kreeg gaf ons vreugde. Wij zijn blij om te kunnen vertellen dat hij nu met vertrouwen al enkele woorden kan lezen!’’

De hereniging van Ronald (Ronnie) en zijn moeder

Met behulp van mensen die een samenwerking hebben met de politie, is het Mark gelukt om de moeder van Ronald te vinden. In Augustus was het dan eindelijk zover. Mark is met Ronald op reis gegaan om een ontmoeting tussen hen beide te realiseren.

De ontmoeting was erg emotioneel maar ook enorm bijzonder. Het deed Ronald erg goed om zijn moeder weer te hebben gezien. Hierna is Ronald weer mee naar huis gegaan met Mark. Hij zal hier blijven om zijn opleiding af te ronden en totdat hij mentaal en psychisch stabiel genoeg is om terug te gaan. Tegen die tijd zal het team dit proces ook goed begeleiden.

Outreach en uitdelen van kleding.

Ronald heeft met zijn team weer een geweldige outreach gehad waarbij ze kleding vanuit Nederland hebben uitgedeeld aan de kinderen die dit nodig hadden. Hieronder wat foto's en video's van deze geweldige dag!

Missiereis 2024

Afgelopen zomer heeft Bea van stichting James one Twenty Seven een bezoek gebracht aan Oeganda en daarbij ook het straatkinderen project bezocht bij Ronald en Travin. Het was een mooie tijd van vriendschappen, relaties opbouwen, bemoedigingen en een open gesprek over de verwachtingen nu, en in de tijd die komen gaat. 

Bea had vanuit Nederland een koffer vol met jongenskleding meegenomen. Deze zullen gebruikt worden om de kinderen mee te kleden die van straat afkomen en in het gezinshuis worden geplaatst. 

Het verhaal van Ronald (Ronnie)

Tijdens één van de outreaches gaat het team altijd in gesprek met de jongeren op de straat, waarbij geprobeerd wordt om achter hun verhaal te komen, wat hun motivatie is om op straat te leven en of ze er eventueel bereid zijn om de straat te verlaten. Straatkinderen zijn vaak te herkennen aan het vuil en ongewassen zijn met vuile kapotte kleren. Waar sommigen aangaven mogelijk wel de stap te willen maken, werd door verschillende van de kinderen Ronald aangedragen als een jongen die echt hulp nodig had. "Hij hoort hier niet en zal de straat ook niet overleven". 

Ronald (Ronny) beter bekend als Brown van de straatopvang is een 13-jarige jongen die al bijna een jaar op straat leeft. Ronny's verhaal verschilt niet zoveel van de andere straatkinderverhalen, maar het is uniek op zijn eigen manier. In 2019 kreeg Ronny het idee om het huis uit te gaan. Dit was vanwege zijn dronkaard vader die hem elke dag slecht behandelde. Ronny zegt, de dag dat hij het huis verliet, kwam zijn vader zoals gewoonlijk thuis (dronken) en begon hij hem te slaan waar hij maar wilde. Ronny's vader zei: "Ik zal je vermoorden als ik je morgen thuis vind" (Met tranen uit Ronny's ogen vertelt hij me dit verhaal). "Toen realiseerde ik me dat mijn vader me zo haatte. Voordat ik op het idee kwam om het huis uit te gaan, zei mijn stiefmoeder ook dat ik het huis moest verlaten voordat mijn vader terug zou komen. Ik had twee broers en zussen, namelijk Kevin en Calvin. Kevin was mijn beste vriend omdat we bijna alles deelden en als mijn ouders me eten weigerden, bewaarde Kevin wat voor me in zijn zak. Dus de dag dat ik het huis verliet, omdat ik nieuw was op straat, kreeg ik een hoofd-sok die ik altijd droeg zodat mijn ouders konden me niet herkennen. Toch was het alleen Kevin die me herkende en hij bracht me altijd eten achter ons huis.'

"Na ongeveer twee weken nam mijn stiefmoeder mijn broers en zussen mee naar het dorp, zodat Kevin er niet meer was. Ik kon niets meer te eten vinden. Dus daar besloot ik de straat op te gaan. Een van de jongens in de het asiel stelde me voor aan de groep en ik begon met hen te vertrekken, maar ik was altijd bang om de situatie te zien waarin ze leven. Ik besloot naar een andere opvang te gaan waar ik 's nachts kon slapen en overdag ging ik weer terug naar de eerste opvang groep. Toen we op een dag schroot aan het verzamelen waren (oude/nutteloze metalen verkocht door de straatkinderen om wat geld te verdienen), arresteerde de politie ons en ze brachten ons naar een kindergevangenis. Ik was daar een nacht en daarna werd geholpen door een organisatie in Oeganda die mijn borg betaalde en me opnam. In die organisatie sloot ik me aan bij een voetbalteam genaamd Fufa en ze brachten me ook terug naar school. De tijd kwam in 2020 dat deze mensen me terug naar huis wilden brengen "

"Toen ik thuiskwam, lieten deze mensen me daar achter bij mijn vader die ze niet eens verwelkomde omdat hij ze zelfs vroeg waarom ze me terugbrachten. Het leven werd steeds moeilijker voor me, dus besloot ik terug de straat op te gaan en sindsdien, Ik ga niet meer naar huis omdat mijn vader me wilde vermoorden. Mijn wens is om mijn moeder te vinden, want ik herinner me tenminste haar gezicht (ik zag haar foto, dus ik herinner me nog hoe ze eruitzag). Ik ben dit leven echt zat. Ik Ik zou graag naar school gaan zoals normale kinderen, een gezin stichten, weer voetballen omdat het mijn grootste hobby is." 

 Geraakt door zijn geschiedenis en zijn persoonlijkheid, heeft Mark besloten om deze jongen in zijn huis op te nemen. Hij wil Ronald een veilig thuisomgeving bieden wat een begin mag gaan worden voor herstel. Inmiddels is er een sponsorouder in Nederland gevonden en gaat Ronald naar school en is een goede en leergierige leerling en benoemt door de andere leerlingen als klasse oudste. Hij droomt ervan om later advocaat te worden, zodat hij de kwetsbare mensen kan bijstaan en voor hun rechten kan opkomen. 

Outreach 2023 en een bezoek van Wim en Bea 

Wim en Bea hebben weer een bezoek gebracht aan hun project in Kasiso. Ook hebben ze meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om het straatkinderenproject te bezoeken. Samen met het team van Ronald zijn de straten opgegaan en hebben ze het eten uitgedeeld. Er zijn veel gesprekken gevoerd en Wim en Bea hebben Ronald en de kinderen mogen bemoedigen en zegenen. Wim en Bea, Bedankt voor jullie komst! 

Het verhaal van Abel 

Outreach 2022

"Wij (team) bereikten de kinderen  14.00 uur en het eerste wat we moesten doen was elkaar begroeten (iedereen had een glimlach op hun gezicht). We werden blij verwelkomd in het asiel.

Het zien van nieuwe kinderen impliceerde dat wat we deden leuk was en dus nodigden onze kinderen hun vrienden uit om met hen te komen lunchen.

Alles bij elkaar hadden we 18 kinderen en één opvangleider die ons altijd helpt bij het mobiliseren van zijn team.

Toen het 14.30 uur was, gingen we lunchen. Dit werd geserveerd door ons team van 5 personen en de kinderen werden allemaal bediend met volle grote borden met eten (rijst, spaghetti, Iers en vlees). Dit is een soort maaltijd die wordt gegeten door de rijke mensen in Oeganda, dus als deze kinderen het krijgen, is het echt een wonder. Ze eten en bewaren zelfs wat in de plastic zakken voor het avondeten.

Tijdens het eten hadden we enkele verhalen over hoe ze zijn vertrokken en de uitdagingen waarmee ze het meest worden geconfronteerd.

Een van hun grootste uitdagingen was de nachtelijke zware regenval die hun schuilplaats altijd verwoest. Als het hard regent, valt hun schuilplaats of wordt het meegenomen door de wind. Dus wijken ze die nacht uit naar straten

Daarnaast is kou ook een probleem. Ze proberen zich te bedekken met plastic zakken en dozen (papieren) zodat ze wat warmte kunnen krijgen. (Ze zeggen deze trieste verhalen met medelijden op hun gezichten en ook een van hen huilde en zei: "Hij hoopt dat hij op een dag van de straat komt")

Ze waren echter zo blij om ons voor de tweede keer te zien en zeiden: "We dachten dat je loog toen je zei dat je terug zou komen. We zien nu dat jullie aardige mensen zijn. Bedankt dat je van ons houdt. Dit soort voedsel is zo speciaal dat we zelfs geen restjes kunnen weggooien."

Deze kinderen waren zo blij dat ze niet wilden dat we weggingen. Ze begeleidden ons zelfs terug naar de auto en toen we vertrokken, stonden ze in de rij op straat en zwaaiden naar ons (gedag zeggen met droevige gezichten)

Deze outreach liet onze harten achter met tranen dat we het gevoel hadden dat we nog wat langer moesten blijven.

We willen allemaal terug en we staan te popelen om die lachende gezichten weer te zien. We hebben hoop dat we zullen slagen in alles wat we doen, omdat we weten dat God aan onze kant staat"

*Geschreven door Esther, één van de vrijwilligers.

Christmasparty 2022

De Christmasparty was ook dit jaar weer een groot succes. De kinderen waren uitgenodigd in de plaatselijke kerk om een luxe maaltijd met elkaar te eten met een frisdrank erbij. Het was een feestelijke sfeer. De kinderen leerde over het kerstverhaal, de liefde van Jezus en er was plaats voor individuele gesprekken met het team van vrijwilligers. Ook werden er kleding uitgedeeld en natuurlijk weer foto's gemaakt! 

Outreach 2021

''We bereikten de kinderen om 8 uur 's avonds en alle kinderen en de leider van het asiel waren in de buurt. Ze ontvingen ons met een glimlach en de leider.

Om 14.30 uur hadden we onze lunch, het was zo lekker. Dit werd geserveerd door de Mark (chef-kok. We hadden het tijdens het kletsen met de kinderen. Ze vertelden ons hoe ze zich de laatste tijd voelden. Een van hen zei: "Op zondag heeft God ons een weg voor ons gemaakt, jullie brengen lekker eten voor ons en jullie mensen, jullie zijn anders, jullie geven ons eten en verwachten er niets voor terug"

Na de lunch verzamelden we ons in een groep en hadden we meer verhalen. De leider van de groep vertelde ons dat deze kinderen talenten hebben, dus Mark bleef hen vragen wat hun talenten waren en bijna allemaal waren ze voetballers (voetbal). Verbazingwekkend genoeg ontdekten we meer talenten bij deze kinderen. We konden het vinden wiens talent eten was, hij houdt van eten als geen ander kind.

Er was een kind dat ons verraste, hij zong een heel mooi lied en hij droeg het op aan zijn medekinderen. Hij zegt dat hij zelf 3 nummers heeft geschreven en dat hij ze wil opnemen zodat ze in ieder geval op de radio te horen zijn. Hij wil ook lid worden van de kerkband. Hij gaat graag naar de kerk.

Nadat Mark naar hun verhalen had geluisterd, predikte hij en gaf hij hen advies over hoe ze in vrede met hun omgeving kunnen leven. Hij leerde hen over Jezus en vertelde hen verhalen in de bijbel. Ze zijn inderdaad goede luisteraars. Sommige kinderen kwamen terug om naar het goede nieuws te luisteren. En ze vonden het bericht ook leuk.

Na pastor Mark zei Esther ook iets, waarin ze hen vertelde de hoop niet te verliezen en hoe ze in de toekomst goede mensen kunnen worden als ze zich op hun dromen concentreren.

Om 16.00 uur vertrok het team en voor deze keer begeleidden alle kinderen ons naar de auto.''

• Geschreven door Esther, één van de vrijwilligers.

Ronalds eerste Christmasparty.

Nadag Ronald zijn hogeschool had afgerond startte hij meteen met het organiseren van zijn allereerste christmasparty. In deze tijd kende wij Ronald nog niet maar wij vinden het mooi om de foto's hier met jullie te mogen delen.